وارد چادر شد،سلام کرد: دستی به محاسن خیسش کشید، آستین هایش را پایین انداخت، گوشه چادر نشست، خاک روی مفاتیح را
پاک کرد، بی قراری در چشم هایش موج میزد. مفاتیح را باز کرد، ورق زد:"دعای عرفه". کلمات دعا را زیر لب زمزمه می کرد. اشک
پهنای صورتش را فرا گرفت. به هق هق افتاد. صدای "مهدی مهدی" اش بلند شد. آری عرفه روز ولی خداست و صحرای عرفات،
امروز تشنه دیدار توست. اما تو امروز در این صحرای عشق بازی به چه می اندیشی؟! به آن آقایی که حج را رها کرد. کعبه تن ها را
واگذاشت تا کعبه ای برای دل ها بسازد.
آری ذی الحجه اول محرم است. او در سرزمین کربلا احرام می بندد.
ابراهیم خواهد شد و اسماعیلش کودکی شش ماهه خواهد بود. سعی صفا و مروه اش از خیمه تا میدان است. عید قربان او عاشوراست.
زمزم او اشک چشمان اهل حرم است و عرفات او، آری عرفات او، سینه های سوزانی است که هر شب و روز، نغمه «یا حسین» سر می دهند.
لبیک یا حسین«ع»، لبیک ای حقیقت حج. بانگ«الرحیل الرحیل» تو پس از سال ها هنوز در گوش هامان طنین انداز است. ای حاجی
ملکوت، ما طواف کنندگان کعبه نفس را از اسارت دنیا وارهان و به کربلای سرخت برسان. آنجا که «هیهات من الذله» طنین انداز است
و «هل من ناصر ینصرنی» تو همه را بی قرار می کند. آنجا که عرفه، رنگ و بوی شهادت می گیرد.
ارباب! آنان که شما را می شناسند، عاشورا را در عرفه تماشا می کنند.
نجوای عاشقانه تو را در عرفه، عطر شهادت می پراکند و دل های رمیده را از عرفات به قتلگاه می برد.
سالهاست که صحرای عرفات بوی سیب را از مهدی ات استشمام می کند. ناله های او همچون تو غریبانه است، و تا عاشورا ادامه
خواهد داشت.
اما...خدا کند عاشورای امسال دیگر ندای «هل من ناصر ینصرنی» اش بی پاسخ نماند.
کاش امسال عاشورا، با ندای «انا المهدی» از کنار کعبه ورق برگردد و دوستانتان دیگد مظلومیت امامشان را فراموش کنند.
